Žś ert gestur nśmer  

Gestabók

Okkur žykjir vęnt um ef žiš skrifiš ķ gestabókina og segiš ykkar įlit į efni sķšunnar.
























     
Śtvarpsžįttur Jónu Rśnu Kvaran
Į nótum vinįttunnar

Hugleišing um Gleši

Žegar fjalla į um gleši
ķ mannlegum samskiptum er ekki ósennilegt aš eitt og annaš komi upp ķ hugann, sem gefur til kynna aš glešižęttir okkar séu margir og misjafnir aš umfangi, kannski eins og bestu og fegurstu skrśšgaršar geta veriš į sumrin, žegar bęši er bjart og hlżtt umhverfis okkur og himininn og jörš skarta sķnu fegursta. Viš reynum eins og įšur aš vera verulega mįlefnaleg, auk žess aš vera eftir atvikum óžolandi smįsmuguleg, žannig aš žeim sem alla gleši skortir verši nįnast fyllilega ljóst, aš įn žessa gullna eiginleika veršur vart viš fólk unaš.

Žegar viš erum agnarlķtil
erum viš gjörn į aš brosa eins og litla sólir viš gestum og gangandi nįnast įn tilefnis; viš erum einfaldlega oftast glöš og glešjum žį sem samvistum eru viš okkur meš žessari innbyggšu gleši, algjörlega fyrirhafnarlaust aš žvķ aš viršist.

Žaš er alveg óhętt aš segja,
aš viš į žessum ungbarna­įrum séum eins og leišarljós glešinnar, viš mótum allt umhverfi okkar meš falslausri gleši, getum meira aš segja fengiš forhertan fżlupśka til aš brosa og finna til einhvers konar innri gleši, žrįtt fyrir nįnast sjįlfgefna ólund og annan augljósan kjallaragang.

Aušvitaš eru bernskuįr okkar
sumra meš žeim hętti, aš žaš veršur ekki sagt meš sanni, aš žau séu nein lyfti­stöng fyrir glešimöguleika okkar ķ uppvextinum. Börn sem alin eru t.d. upp viš óreglu og žaš óöryggi, sem žannig heimilishįttum óneitanlega fylgir, eru oft fullkomlega glešivana.

Vissulega mį meš sanni segja,
aš börn hafa mikla ašlögunarhęfni og eru tiltölulega fljót aš koma sér upp hęfni til aš glešjast žrįtt fyrir brostnar heimilisašstęšur t.d. ķ leik eša meš lestri bóka. Hitt er svo annaš mįl, aš žaš breyti žvķ ekki, aš žaš kvalręši, sem ófullkomnum samskipta­mynstrum fylgir inn į ęskuheimili er til stašar žrįtt fyrir allt, og setur vissulega glešinni sķn óśtreiknanlegu takmörk.

Óreglu innį heimilum fylgir streita,
rifrildi, ofbeldi andlegt og lķkamlegt, auk alls konar upplausnar innan frį, svo sem tilfinningalegri og sįlręnni. Žaš er ekkert glešilegt fyrir barn aš horfa upp į alls kyns nišurlęgingarhegšun foreldris, sem ekki hefur stjórn į lķfi sķnu og framkomu, žvert į móti er slķk reynsla fullkomlega glešivana.

Hitt er svo annaš mįl
hvort barniš meš eigin eiginleikum getur nęlt sér ķ einhvers konar gleši ķ umhverfinu sem bżr utan heimilis. Viš foreldrarnir veršum aš gefa börnunum okkar alla žį möguleika į gleširķkum uppvexti sem hęgt er, ef viš trśum žvķ aš žaš sé markmiš okkar mešal annars sem foreldra, aš żta undir žaš sem bersżnilega er göfugast og glešilegast ķ samskiptum okkar viš börnin.

Aušvitaš eigum viš sem börn
okkur hundfślu stundir og žarf ekki heimilis­óreišu til. Ef viš fįum ekki žaš sem viš viljum sum hver, getur myndast, sem afleišing af žvķ tķmabundiš fullkomlega glešivana augnablik, žar sem ekki veršur aš teljast įvinningur fyrir vini og vandamenn, aš verša svo mikiš sem į vegi okkar, hvaš žį aš yrša į okkur.

Eins er meš vinina,
ef žeir bregšast okkur, žegar viš erum kannski bara tķu įra getur aušveldlega myndast nokkuš stór kafli glešilausra daga, žegar fįtt gerist annaš ķ huga okkar en aš viš vorkennum sjįlfum okkur ķ glešileysinu og vonbrigšunum yfir, aš vinirnir eru svona ömurlegir og aš okkur finnst lagnir viš aš gera tilveru okkar tķmabundiš svarta og glešisnauša meš heimskunni ķ sér og hvimleišum višbrögšum sķnum viš okkur.

Žegar viš erum į žessum fręgu
og margumtölušu unglingsįrum getur eitt og annaš aušveldlega komiš ķ veg fyrir, aš viš séum hentugir glešigjafar fyrir gesti og gangandi. Ef viš unglingarnir erum t.d. óįnęgš meš śtlitiš, sem er kannski ekkert of glęsilegt aš okkur finnst er engu lķkara en viš breytumst ķ undurfślar og kįtķnusnaušar manneskjur, sem er engin unašur fyrir foreldra okkar og ašra aš lifa af svo vel fari.

Ólögulegt holdafar
er oft vķsir aš verulegum straumhvörfum ķ glešihęfninni. og allt eins vķst aš įhyggjur śt af aukakķlóum gerir litlar unglingssįlir aldeilis yfiržyrmandi svarsżnar og blessunarlega lausar viš bros og žį gleši, sem žvķ oftast fylgir. Viš göngum um heima og heiman kannski meš dökkan svip og samanbitnar varir og ef einhver glešisprenjan veršur į vegi okkar fyllumst viš yfiržyrmandi vanlķšan og óskum ekki eftir aš sjį viškomandi į nęstu dögum.

Eins er ef viš vegna ašstęšna okkar erum ekki nįnast ķ klęšaburši eins og allir hinir, og pabbi og mamma hafa ekki möguleika į aš uppfylla nįnast allar okkar žarfir ķ žeim efnum er hętt viš aš viš um tķma töpum glešinni, žó vandręšalaust viš eignumst hana kannski sķšar.

Morgunskortur į gleši
er lķka bżsna kunnuglegt fyrirbrigši unglingsįranna. Viš unglingarnir getum veriš óendanlega žung og óįhugaverš svona ķ morgun­sįriš žannig, aš ašrir heimilisfastir eru meš kökkinn ķ hįlsinum aš reyna aš fį okkur til aš glešjast smį­vegis. Žarna er gott aš hafa ķ huga žaš aš vera glöš eftir atvikum žó ekki vęri nema vegna žess aš viš erum svo heppinn aš vera kannski fędd heilbrigš og erum auk žess jafnvel nokkuš snotur og bżsna greind.

En jafnt sem įšur erum viš
ekki žeir glešigjafar sem ašstand­endur okkar žrį. Žetta į ekki sķst viš, žegar žeir eru bśnir aš hafa fyrir aš splęsa klukkutķma ķ, aš reynaÜl aš draga okkur fram śr rśminu og brosa žannig viš okkur, aš ķ endajaxla skķn, til aš gera okkur unglinunum aušveldara aš finna glešina streyma um litlu unglingssįlina okkar meš nįnast engum sżnilegum įrangri. Vissulega veršur aš višurkennast, aš į margumręddum unglingsįrum er svo undurmargt, sem hreinlega kemur okkur śr jafnvęgi og af žeim įstęšum getum viš varla veriš endalausir glešigjafar, žó nįnast allir myndu taka slķkri framkomu frį okkur fengins hendi.

Į žessum įrum erum viš aš reyna
aš vera svo sjįlfstęš og meirihįttar, en erum į sama tķma bęši lķtil ķ okkur og ekkert of örugg meš sjįlfstraustiš, žannig aš žaš žarf ekki flóknar ašgeršir til aš gera okkur fullkomlega glešivana. Įgętt rįš okkar foreldranna er aš vera ekki of uppįžrengjandi viš žessar elskur, žegar svona stendur į heldur reyna bara aš halda okkar eigin gleši žrįtt fyrir allt og viš séum kannski sįr og allt žaš.

Višvorum eitt sinn įlķka fślir
unglingar og sįum sjaldan neitt żkja mikiš athugavert viš žaš, sem er nįttśrlega synd, žegar viš lķtum til baka eša finnst ykkur žaš ekki, svona ef viš erum alveg hreinskilin hvert viš annaš og leggjum hįtķšleikann til hlišar.

Ef viš ķhugum gleši hjónabandsins
smį stund žį getur eitt og annaš sennilega komiš fram ķ svoköllušum glešimįlum hjóna eša annarra sambżlinga, ef grant er skošaš og djśpt er kafaš. Žegar viš erum ķ tilhuga­lķfinu erum viš flest ósköp glöš og viljum undir öllum kringumstęšum vera žaš, sem er kannski ekkert skrķtiš žegar į žaš er lķtiš, aš viš erum af festu og įkvešni aš reyna aš ganga ķ augun hvort į öšru.

Viš veršum lķka allt ķ einu
sum hver svo undarlega létt į morgnanna, žegar viš erum yfir okkur įstfangin og ólund sś sem kann aš hafa plagaš okkur įšur hreinlega hverfur. Žvķ hefur nefnilega veriš haldiš stķft fram af sérfręšingum, aš įstin breyti lyndis­einkennum okkar og til bóta sem betur fer, ef hśn er endurgoldin. Sé hśn aftur į móti ekki endurgoldin er nokkuš vķst, aš viš erum ekkert sérlega įrennileg ķ glešimįlunum og eins vķst aš viš séum fremur döpur og jafnvel neikvęš og meš hįriš nišur undir hné af von­brigšum.

Į vęngum įstarinnar
fljśga draumar okkar og žrį tengdar framtķšarplönum żmis konar um sįl okkar og hjarta. Viš veršum tiltölulega glöš af litlum sem engum tilefnum. Augngota, smį hvattning, lķtill koss eša bara hlżtt handtak frį žeim, sem viš erum įst­fangin af getur gert okkur svo undurglöš. Žaš žarf ekki mikiš aš ske į milli žessara įstardśfna til aš glešin fįi völd. Žegar viš tökum svo aftur til viš pasliš, sem fylgir stofnun heimilis erum viš ķ vandręšum sum hver aš halda gleši okkar vegna žess aš okkur hreinlega vex eitt og annaš ķ augum sem įšur var okkur ókunnugt og framandi.

Viš veršum į žessum viškvęmu vendipunktum
sambands, aš vara okkur į aš tapa ekki alfariš tķmabundiš hęfni okkar, til aš glešjast og gefa žeim, sem eru samvistum viš okkur hlutdeild ķ mögulegri glešisveiflu af og til. Žaš er mikiš atriši ķ sambśš aš vera jįkvęšur og kįtur, žó į móti blįsi. Hitt er svo ósköp ešlilegt aš geta fundiš gleši okkar dvķna, og jafnvel vera um tķma dįlķtiš leiš eša hrygg, žaš er nįnast óumflżjanlegt og tóm ķmyndun og heimtufrekja, aš ętlast til aš glešin sé allan tķmann žaš afl, sem knżr okkur įfram.

Ef viš finnum til hryggšar
er įgętt aš reyna aš tala um žęr tilfinningar viš žį sem skilja okkur, og geta kannski fundiš śt meš okkur hvaša hvatir aš baki bśa. Ef žetta gengur ekki, žį gefa okkur sjįlfum tękifęri til aš leyfa hryggšinni aš ganga sig til hśšar og vinna sig sķšan rólega upp ķ mögulega gleši aftur ķ burt frį sorg og sśt.

Žegar viš veršum verulega hįš glešinni
finnum viš hvaš hśn aušveldar okkur ótrślega margt ķ daglegu amstri okkar og almennum samskiptum hvert viš annaš. Viš sem erum ung og hress ęttum aš ķhuga hvaš žeir sem eldri eru og lśnari eru oft mun glašari en viš, og žį nįnast af engu tilefni. Ellin gerir okkur oft kröfu minni og umburšarlynd ķ tengslum okkar viš ašra. Inn į elliheimilum er išulega aš viš sjįum mikla gleši skķna śt śr kannski hrukkóttum vešurböršum andlitum fólks, sem man tķmana tvenna og kann aš glešjast af litlu tilefni.

Žeir ķslendingar sem ręktušu sitt lķf
ķ gegnum armęšu, žrengingar og fįtękt, en eru ķ dag sestir nįnast ķ helgan stein, glešjast viš innlit įstvina og minningar lišinna įra, žó mikiš hafi veriš į žį lagt. Glešin yfir žvķ aš hafa bara ofanķ sig og į er kannski žessari kynslóš ķ blóš borin og žess vegna glešst žetta fólk yfir svo til engu aš okkur finnst sem yngri erum og öllu kröfuharšari kannski. Glešin gefur lķfinu aukiš gildi og dregur śr sorgum okkar og įhyggjum żmis konar, og einmitt žess vegna er hśn svo mikilsvirši fyrir okkur öll.

Ef viš aš skošum vinnugleši svolķtiš,
žį er hśn ekki hvaš mikilvęgasti hvati aš verulega góšum įrangri ķ starfi. Viš sem göngum glöš aš störfum okkar, alveg sama hvernig ašstęšur okkar kunna aš vera, ljśkum mun meiru af ķ dagsins önn en žeir sem skortir alla gleši. Viš sem ętlum okkur aš vera ķ flokki žeirra sem sigursęlir eru, veršum aš temja okkur gleširķkt dagfar og sjį jafnframt žaš sem mögulega getur fęrt okkur nęr žvķ įgęta markmiš. Inn į mörgum vinnustöšum er skortur į kįtķnu og léttri lund mikil og erfiš fyrirstaša ķ mannlegum samskiptum.

Žaš er ekkert įhugavert viš žaš
t.d. aš eiga aš eyša kannski įtta tķmum į dag innan um tóma gešvonskupśka, sem ekki stekkur bros af vörum heilu og hįlfu tķmana og lekur reyndar af luntinn. Viš finnum žaš lķka žegar viš žurfum į žjónustu hinna żmsu stofnanna aš halda, aš žaš er aldeilis ekkert uppörvandi viš žaš fólk, sem er fullkomlega ófęrt um aš śtdeila einhvers konar gleši ķ starfi sķnu, er jafnvel meš ólund og hökuna nišur viš nafla vegna mislyndis og glešileysis. Viš erum fljót aš įkveša, aš viškomandi sé į rangri hillu ķ starfi og viškunnan­legra vęri, ef žessi persóna tęki sér annaš fyrir hendur en aš žjóna samborgurum sķnum ķ starfi sķnu.

Žaš er fįtt yndislegra
en finna starfsgleši koma fram ķ verkum okkar og ekki sķst af fremur litlu tilefni. Žau okkar sem leggja eitthvaš į sig ķ glešimįlum sķnum eru yfirleitt fęr um aš brosa viš lķfinu og mannfólkinu, įn žess aš krefjast endilega einhvers endurgjalds, annars en aš finna aš viš getum meš einu sönnu glešibrosi fengiš mestu jötna ólundar, til aš brosa į móti og gleyma eitt augnablik vandręšum hins daglega lķfs og er žį til mikils unniš.

Aš lokum žetta:
Žeir sem veikir eru eša bśa viš dapurleg skilyrši ęttu aš reyna aš temja sér sem allra mesta gleši, vegna žess aš hśn aušveldar okkur svo margt sem žyngir og žreytir okkur žrįtt fyrir allt. Viš veršum aš muna aš andstreymi er ętlaš okkur öllum ķ einhverjum myndum og til žess hugsaš aš viš vinnum į žvķ sem glöšust og veršum žannig aš žroskušum įhugaveršum einstaklingum sem ašrir finna styrk og gleši ķ nįlęgš viš.

Engin er svo vanręktur
af forsjónarinnar hendi aš eitthvaš gott leggist ekki viškomandi til, žegar öll sund viršast lokast og fį sem engin kennileiti til stašar til aš vķsa okkur leiš śt śr öngstrętum žeim, sem viš vissulega getum strandaš ķ innilega glešivana og afskipt aš okkur finnst um tķma. Viš erum öll žannig śtbśin aš viš getum dregiš aš okkur betri og verri žętti lķfsins meš hugsunum okkar og vilja.

Af žessum įstęšum upplżstum
er nokkuš ljóst aš viš veršum aš vera lagin viš aš draga aš okkur allt žaš sem lķklegast er til aš gera okkur aš virkilegum glešisprenjum, sem lżsa lķfiš og tilveruna upp af nįnast engu öšru tilefni en aš fį aš vera til og kannski njóta lķfsins į einhvern hįtt ef hęgt vęri. Ķ framhaldi af žessari gįfulegu hugleišingu skulum viš hlusta įgętt lag og lįta okkur dreyma um aukna gleš į nęstu dögum, ef hęgt vęri alveg sama žó allt fyllist af fżlupśkum ķ kringum okkar indęlu persónu elskurnar.

Fara efst į sķšu


Póstur til Jónu Rśnu

..